«Ταξιδευτές του θεάτρου»: Aφιέρωμα στον Καβάφη

Aφιέρωμα στον Κ. Π. Καβάφη από την ομάδα ενηλίκων των Ταξιδευτών του θεάτρου

Οι μέρες μας υπό το φως των κεριών του Καβάφη

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας όχι σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα χρυσά ζεστά και ζωηρά, αλλά μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων. Αυτό είναι το μέλλον που προσφέρει η σημερινή κυβέρνηση στη μαθητιώσα νεολαία μας. Με το πιστόλι στον κρόταφο των καθηγητών έπνιξε την αντίστασή τους στον αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα και έκλεισε μέσα στα τείχη «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» μαθητές και δασκάλους. Και πέρασαν τα παιδιά και περνούν μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνούν, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, αναζητώντας ένα παράθυρο, που θα τους οδηγήσει στο μέλλον, το παράθυρο των εξετάσεων.

Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει. Κι όμως ξέρουν και ξέρουμε όλοι ότι τα θηρία: ανεργία, φτώχεια, αδιέξοδα τους περιμένουν απ’ έξω.

Με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια οι μαθητές, μέσα στον φόβο και στες υποψίες οι καθηγητές, σχεδιάζουνε το πώς να αποφύγουν τον βέβαιο τον κίνδυνο, που έτσι φρικτά τους απειλεί.

Οι μαθητές είδαν το τίμημα που είχε το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι στον αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα. Ο δάσκαλος δεν έχει πλέον το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Οι καιροί είναι χαλεποί. Ο φόβος απλώθηκε παντού, το φάντασμα της απόλυσης, της ανεργίας έγινε ο εφιάλτης όλων.

«Ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα ( ή δεν τ’ ακούσαμε καλά ή δεν τα νοιώσαμε καλά) Άλλη καταστροφή που δεν τη φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας…»

Ποιος, ποιοι δούλεψαν γι αυτή την καταστροφή; Η τριαντάχρονη θητεία μου στην Εκπαίδευση και η εικοσάχρονη ενασχόλησή μου με το θέατρο, μου δίνουν το δικαίωμα να καταθέσω αυτό που έζησα. Το σύστημα, με σταθερό αρωγό τη διοίκηση, εφάρμοσε πολύ μεθοδικά επί 20ετία περίπου το σχέδιο της διάλυσης: μέσα από έναν ασύστολο λαϊκισμό άμβλυνε τη συνείδηση μιας μερίδας (αυτών που χρειαζόταν το σύστημα) με τις εύκολες προσφορές: διευκολύνσεις, μειωμένο κατά περίπτωση προκλητικά ωράριο (σχεδόν αποκλειστικά στην περιοχή μας?), επιβράβευση της τεμπελιάς – αδιαφορίας και ανελέητο πόλεμο για τους φιλότιμους και ευσυνείδητους. Αφού ξεχείλωσαν όλα από παντού και μουντζούρωσαν άθλια την εικόνα του δασκάλου, πέρασαν στον αυταρχισμό. Η τρικομματική κυβέρνηση έστρεψε την κοινωνία εναντίον τους (αυτό ανατέθηκε αποκλειστικά σχεδόν στο δεύτερο συνεργό του εγκλήματος, στα Μ.Μ.Ε.) , έβαλε στο σιδερένιο χέρι των ΜΑΤ τα γκλομπ κι αυτοί τους έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο.

Στο ύπουλο έργο τους βρήκαν δυστυχώς συνδρομητές πολλούς από τους συνδικαλιστές. Αυτοί που είναι ταγμένοι για να υπηρετήσουν τα δίκια των εργαζομένων και της παιδείας, ενέδωσαν πολύ εύκολα στις προσφορές της Σατραπείας : «Ευτελείς συνήθειες (θέσεις-χρήμα), μικροπρέπειες κι αδιαφορίες» τους εμπόδισαν να πουν το μεγάλο Ναι στο χρέος του δασκάλου και το μεγάλο Όχι στο δέλεαρ του συστήματος.

Το τίμημα ήρθε βαρύ. «Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις (η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις)». Μαζί τους παρέσυραν και άλλους οι οποίοι ενέδωσαν στο εύκολο κέρδος και στο ατομικό όφελος. Τώρα όμως ήρθε η ώρα. «Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει» να δούνε όλοι την αλήθεια κατά πρόσωπο: πως ο κίνδυνος είναι βέβαιος για όλους. Δεν υπάρχει περιθώριο για αδιαφορία, κανείς δεν μπορεί να πει «Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον» ή « Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω » Διότι σήμερα βογγάει ο κόσμος, οι κατατρεγμένοι, οι άνεργοι, οι άρρωστοι χωρίς περίθαλψη, οι πεινασμένοι, οι φοβισμένοι. Του χρόνου τα σχολεία θα είναι χωρίς δασκάλους. Και γνωρίζουμε καλά πως όταν κλείνουν τα σχολεία, ανοίγουν φυλακές, η κοινωνία βουλιάζει.

Το χρέος να κρατήσουμε αναμμένα τα κεριά του μέλλοντος της νεολαίας μας, μας έδωσε τη δύναμη να δοκιμάσουμε να δραματοποιήσουμε 12 ποιήματα του Καβάφη στις 9-10 κ 12 Ιουνίου ώρα 8.30 στο καφε Παύλου Μελά.

Η ομάδα ενήλικων από τους Ταξιδευτές του θεάτρου.

Κοζάνη 4-6-2013

Γκουτζιαμάνη Γιάννα

φιλόλογος

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.