Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ

By nikdigrik on 10/03/2013

Η Τουρκική πόλη Eskişehir. Στα αρχαία ελληνικά: Δορύλαιον ή Δορυλαίου.

Είναι μια πόλη στη βορειοδυτική Τουρκία και πρωτεύουσα της επαρχίας Εσκί Σεχίρ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της πόλης είναι 648.396. Η πόλη βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Porsuk, 792 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου έχει θέα την εύφορη Φρυγική Valley.

Στους γύρω λόφους μπορεί κανείς να βρει θερμές πηγές. Γνωστή ως μια πανεπιστημιακή πόλη με τα γνωστά της πανεπιστήμια Eskişehir Osmangazi και πανεπιστήμιο Anadolu (το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια σε εγγραφές φοιτητών στον κόσμο).

Κοιτάξτε φίλοι μου εμφάνιση μιας επαρχιακής τουρκικής πόλης σήμερα.
Το Εσκί-Σεχίρ.Τα λόγια είναι περιττά. Μόνο θλίψη για την κατάντια των δικών μας αστικών κέντρων προκαλεί η σύγκριση.
Θα το πω με μία πικρία αλλά ευτυχώς που δεν το κρατήσαμε στη Μικρασιατική εκστρατεία διότι θα το είχαμε καταστρέψει.

Παραθέτω δε παρακάτω απόσπασμα από την επιφυλλίδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, φύλλο
της 13ης Ιανουαρίου 2013, του Χρήστου Γιανναρά.

< < Καταστρέψαμε την Αττική (γαίας ατίμωσις), Αττική δεν υπάρχει πια στην Ιστορία και στην Ιερή γεωγραφία. Το απαρομοίαστο κάλλος της, το φως, η αλαφράδα της ανάσας στα χώματά της, όλα τα εξαφάνισε το εργολαβικό κιτσαριό-σιχαμερή λέπρα στην πολυτραγουδισμένη γη της.

Η εκτρωματική (απολύτως τριτοκοσμική και αυτή) πρωτεύουσά μας, βλασφημία καθεαυτήν, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από τα πιο ειδεχθή. Το αυτοκίνητο αποκλείει προγραμματικά τον άνθρωπο, δρόμοι και πεζοδρόμια προϋποθέτουν μόνο στάθμευση η κίνηση αυτοκινήτων, όχι διαβάτες, όχι να παίζουν παιδιά, όχι ανθρώπινη αναστροφή και σχέση. Η άλλοτε πόλις της Παλλάδος, σήμερα κρανίου τόπος, σκηνικό λατρείας της μηχανής και του σκουπιδοτενεκέ.

Η ίδια υστερία του λιμασμένου κέρδους, η ηροστράτεια αξιοποίηση της οικοδομήσιμης γης, αφάνισε τελεσίδικα και την κάποτε Συμβασιλεύουσα της Οικουμένης, τη Νύμφη του Θερμαικού. Τα άκρας ευαισθησίας αρχοντικά της (τρία απέμειναν στη Βασιλίσσης Όλγας να μετράνε το μέγεθος του συντελεσμένου κακουργήματος έδωσαν τη θέση τους στο θρασύτερο δυνατό οικοδομικό ύψος και στην αθλιέστερη εκδοχή ανθρώπινης συγκατοίκησης.

Ίδια καταστροφή και στην πανοραμική Καβάλα στο άλλοτε κόσμημα, την παραλίμνια Καστοριά, στον Βόλο, στο Ρέθυμνο. Ο οικιστικός εφιάλτης γενικευμένος, όλες οι πόλεις στο χρηματολάγνο Ελλαδιστάν ολόιδιες. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν βρίσκεσαι στο Αγρίνιο η στη Σπάρτη, στην Αλεξανδρούπολη η στο Ηράκλειο, στα Γιάννενα η στην Καλαμάτα.

Καταστρέψαμε ολόκληρη την Βόρεια Κρήτη, από άκρη σε άκρη. Τερατώδη σε μέγεθος ξενοδοχειακά συγκροτήματα, διεθνοποιημένα, απρόσωπα, προορισμένα για ευτελέστατα πακέτα χύδην τουρισμού. Κι από κοντά, συνωστισμός αυτοσχεδίων Rooms to let, πρωτόγονης καλαισθησίας που τη βαφτίζουμε γραφικότητα. Ίδια καταστροφή στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στη Χαλκιδική. Κάθε στοιχειώδους καλλιέργειας άνθρωπος, οποιασδήποτε φυλής, εθνότητας, καταγωγής, σίγουρα θα προτιμούσε δεκαπέντε μέρες εγκλεισμού στον Κορυδαλλό, παρά διακοπών στα Μάλια η στη Χερσόνησο η στο Φαληράκι η στις Μπενίτσες>>.