Ο δήμος Εορδαίας αύριο 14-12-19 πραγματοποιεί στο ξενοδοχείο «ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ» μια σημαντική για το μέλλον της περιοχής μας ημερίδα με σπουδαίους εισηγητές, στο θέμα : «ΣΧΕΔΙΟ ΔΙΚΑΙΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ» του δήμου μας για την μετά τον λιγνίτη (2028;)εποχή.

Με την προϋπόθεση ότι το σχέδιο αυτό που αναφέρεται στις λιγνιτικές περιοχές και περιλαμβάνεται στη δημόσια διαβούλευση για το «ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ για την ΕΝΕΡΓΕΙΑ και το ΚΛΙΜΑ» (ΕΣΕΚ) θα παρουσιαστεί αργότερα από την ολοκλήρωση της συγκεκριμένης διαβούλευσης (16-12-2019) έχουμε το χρόνο να υποβάλουμε ως δήμος Εορδαίας, συντεταγμένα τις  προτάσεις μας.

Ο δήμος Εορδαίας ανήκει στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και προφανέστατα ο γενικός σχεδιασμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με της απαραίτητες αποφάσεις (έστω και τώρα) της Περιφερειακής μας Αρχής, για την μελλοντική πορεία και το σχεδιασμό κατά γεωγραφική  περιοχή. Την Ανάπτυξη κάθε μιας ξεχωριστά, ανάλογα πάντα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα  του κάθε δημοτικού διαμερίσματος, του κάθε τόπου.

Επειδή η πληροφόρηση και η γνώση αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της λήψης σωστών αποφάσεων, με πρωτοβουλία του Δήμου να ακολουθήσουν κι άλλα ενημερωτικά σεμινάρια, με θέματα ενδιαφέροντος όπως:

– Αξιοποίηση παλαιών (και νέων) βιομηχανικών εγκαταστάσεων για τον Τουρισμό και την Εκπαίδευση

– Για τον τρόπο με τον οποίο η αναβαθμισμένη παροχή υπηρεσιών Υγείας από κοινού με τις βέλτιστες εγκαταστάσεις, γίνονται βασικοί συντελεστές της Ανάπτυξης ενός τόπου.

– Ο ρόλος της λειτουργίας του σιδηρόδρομου ως μέσου μεταφοράς επιβατών, εμπορευμάτων κ.λπ  στο να δίνει άμεση και φτηνή σύνδεση πόλεων και περιοχών και να προσελκύει το ενδιαφέρον επενδυτών  για βιοτεχνικές-βιομηχανικές κ.α. εγκαταστάσεις.

– Η εγκατάσταση μεγάλων μονάδων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, αξιοποιώντας  δυο μοναδικά συγκριτικά πλεονεκτήματά μας:  -1^ον Το υπάρχον ενεργό δίκτυο μεταφοράς Η/Ε Υψηλής Τάσης  &  -2^ον Την επανάχρηση πρώην εξορυκτικών εκτάσεων λιγνίτη και φυσικά την ανάπλασή τους που αποτελεί και υποχρέωση της ΔΕΗ.

– Το σχεδιασμό έλευσης και παροχής Φυσικού Αερίου σ’ όλη την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και τους τρόπους χρήσης του.

– Την φροντίδα έστω αρχικά με ήπιες μορφές παρέμβασης στη λίμνη Χειμαδίτιδα, με Περιφερειακή «ομπρέλα» και διαδημοτική συνεργασία, για τη δημιουργία αγροτουριστικών μονάδων, περιπτέρων προβολής παραγωγής τοπικών προϊόντων (κρασιά Αμυνταίου, όσπρια-φασόλια Βαρικού κ.λπ.), καθώς και χώρων αναψυχής, αθλητικών δράσεων, αλιείας  κ.α.

– Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα πολλά ……

Ενημερωμένοι φορείς και πολίτες μαζί με την αρμόδια επιτροπή διαβούλευσης του Δήμου έχοντας τον απαιτούμενο χρόνο να διαβουλευθούν δημόσια επί των προτάσεων-απόψεων.

Να ακολουθήσει διεξοδική ενημέρωση των δημοτικών και κοινοτικών συμβούλων και σε πανηγυρική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου να παρθεί η τελική απόφαση για την υποβολή ολοκληρωμένης-στοχευόμενης-τεκμηριωμένης πρότασης του δήμου Εορδαίας προς την κυβέρνηση και κάθε αρμόδια αρχή.

Η Δυτική Μακεδονία και η Εορδαία μπορούν να έχουν το μέλλον που τους αξίζει, τόσο για την πολυετή προσφορά-θυσία τους στην Εθνική Οικονομία, όσο και για το όραμα της νέας γενιάς που επιμένει παρά τις μεγάλες δυσκολίες, να ζήσει και να μεγαλουργήσει στην περιοχή!

Δουλοφροσύνη είναι η κατάσταση αποδοχής της δουλείας αδιαμαρτύρητα ή έστω με ανεκτικότητα με την αυθυποβολή ότι δεν είναι δυνατή η προβολή οποιασδήποτε αντίστασης. Αν αυτή η κατάσταση είναι φρικτή, πώς να χαρακτηρίσουμε την άλλη, εκείνη, κατά την οποία δεν έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε υπόδουλοι. Δεν αναφέρομαι βέβαια στους συνεργάτες των κατακτητών, οι οποίοι, έχοντας αποβάλλει κάθε ίχνος ήθους, συμπορεύονται ενσυνείδητα με αυτούς. Δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που, αποβλέποντας στο προσωπικό όφελος, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον κατακτητή βοηθώντας τον να καταληστεύει και να ταπεινώνει τον λαό, από τον οποίο αυτοί έχουν αποκοπεί και αδιαφορούν για τις δοκιμασίες του. Αναφέρομαι στον λαό, που πάσχει και όμως αποδέχεται το εθιστικό μήνυμα της υποταγής και αποδοχής της κατάστασης, καθώς έχει απολέσει το αγωνιστικό φρόνημα και το πνεύμα αυτοθυσίας. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζει διαχρονικά κάθε λαό που βιώνει παρακμή.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι ο λαός έχει ως ελαφρυντικό ότι τίποτε δεν μπορεί να κατορθώσει χωρίς ηγέτη. Αν ο ηγέτης είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για τον λαό του, ο λαός μεγαλουργεί. Αν ο ηγέτης θυσιάζει τον λαό του, λόγω ιδιοτέλειας, ο λαός είναι καταδικασμένος να αποκτήσει δουλικό φρόνημα. Βέβαια οι δημαγωγοί διαχρονικά πλέκουν το εγκώμιο των λαών, προκειμένου να τους υποτάξουν συναισθηματικά και να τους χειραγωγήσουν, για να ικανοποιήσουν ευκολότερα τις ιδιοτελείς επιθυμίες τους! Και είναι άκρως ικανοποιημένοι, όταν αυτοί υποτάσσονται, αρκούμενοι στα ευτελή, στον άρτο και στα θεάματα.

Οι πρόγονοί μας επισήμαναν τα αίτια της κατάρρευσης του αρχαίου κόσμου. Ο Αριστοτέλης, ο Πολύβιος και ο Πλούταρχος επισήμαναν την πλαδαρότητα και την τρυφή των ηγετών, η οποία είχε οδηγήσει τους κατοίκους των ελληνικών πόλεων – κρατών στην τρυφηλή ζωή και στη μαλθακότητα. Η σώρευση του πλούτου, η οκνηρία, η αποφυγή της τεκνογονίας ήσαν σημαντικές κακίες των προγόνων μας της ύστατης αρχαιότητας. Και τότε ήλθαν οι Ρωμαίοι και μας υπέταξαν πραγματοποιούντες περίπατο! Μάλιστα κάποιοι πρόσφεραν τη βοήθειά τους, για να υποτάξουν εκείνοι τους ανεπιθύμητους Μακεδόνες, πιστεύοντας πως δεν θα ερχόταν ποτέ η ώρα της δικής τους υποταγής.

Η ιστορία επαναλήφθηκε στους ύστερους χρόνους της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας. Με πόνο ο Ιωσήφ Βρυέννιος περιγράφει τη θλιβερή ανηθικότητα των αξιωματούχων λίγες δεκαετίες πριν από τη δεύτερη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Αδιαφορία για τα κοινά, αποθησαύριση και έξαρση της κοινωνικής αδικίας, ηθικές παρεκτροπές των διοικητών, των δικαστών, του κλήρου και, τέλος, αποφυγή της τεκνογονίας, καθώς η ανατροφή τέκνων απαιτεί μόχθο και θυσίες. Κανένας δεν είχε τη διάθεση να προσφέρει για τα τείχη της Πόλης. Κάποιοι, λιγοστοί, προσδοκούσαν τη βοήθεια από τη Δύση με αντάλλαγμα την υποταγή σ’ αυτήν, πνευματική πρώτα, πολιτική στη συνέχεια. Και κατέφυγαν εκεί για την προσωπική τους ανέλιξη στις αυλές των αρχόντων της βίας και της ανελευθερίας. Και όταν άρχισε η πολιορκία δεν ήσαν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες οι γηγενείς υπερασπιστές της.

Και πλάκωσε άγρια σκλαβιά, κατά την οποία όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα! Η αμάθεια επέτεινε τη συμφορά και τα έθνος με την πάροδο των ετών αγρίεψε, όπως τόνισε εμφαντικά ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ένα μέρος του λαού μας απόκαμε, λιποψύχησε και παραδόθηκε στον κατακτητή, αλλαξοπίστησε. Το λοιπό άντεξε, αντιστάθηκε και επιβίωσε. Και δεν είναι μόνο οι ανυπότακτοι κλέφτες, που πήραν τα βουνά, ούτε μόνο οι νεομάρτυρες, που με τη θυσία τους συνετέλεσαν στην ανάσχεση του εξισλαμισμού. Ήταν και όλοι εκείνοι, που εφοδίαζαν τον κλέφτη, για να επιβιώσει, του πρόσφεραν καταφύγιο και πληροφορίες. Ήταν και όλοι εκείνοι που φύλαγαν με ευλάβεια κάτι προσωπικό του νεομάρτυρα. Όλοι αυτοί υπέφεραν ταπεινώσεις, εξανδραποδισμούς και περνούσαν τον βίο τους καρτερώντας το ποθούμενο, την ελευθερία τους.

Εμείς σήμερα είμαστε τραγικοί και θλιβεροί. ΟΙ πρόγονοί μας μας χάρισαν την ελευθερία με ποταμούς αιμάτων. Εμείς φανήκαμε ανάξιοί τους, γι’ αυτό και τους περιφρονούμε στο έπακρο. Όχι μόνο διάθεση για προσφορά και θυσία δεν έχουμε, αλλά, έχοντας απεμπολήσει τα ιδανικά και απολέσει ήθος και φρόνημα, σερνόμαστε άκρως υποτελείς στα πάθη, τα οποία καλλιέργησαν οι νέοι δυνάστες μας, έχοντας υιοθετήσει τρόπο βίου, τον οποίο μας επέβαλαν, μέσω των εκλεκτών σ’ αυτούς κυβερνητών μας, από τότε που δολοφονήσαμε τον άνθρωπο του Θεού, τον Καποδίστρια. Κανένας άλλος λαός δεν επιχείρησε να διαστρεβλώσει λαμπρές σελίδες της ιστορίας του, όπως εμείς. Απεναντίας παραχαράσσοντας την αλήθεια εξωράισε τις μελανές του. Κανένας άλλος λαός δεν καυχήθηκε για την απεμπόληση της παράδοσής του και την άκριτη αποδοχή της υποκουλτούρας των κατακτητών του! Θα τεθεί το ερώτημα: Τελούμε υπό κατοχή; Το τραγικό είναι να τίθεται ακόμη το ερώτημα! Βεβαίως και τελούμε υπό ιδιότυπη κατοχή, υπό τον ζυγό εκείνων που, κάποιοι δικοί μας απαιτούν να τους ευγνωμονούμε, επειδή μας απελευθέρωσαν για να μας μετατρέψουν σε προτεκτοράτο τους. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί μας έσυραν σε «συμμαχίες» και πολέμους προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί διαρκώς ενεργούν σε βάρος των εθνικών μας δικαίων και υπέρ των αθλίων συμφερόντων τους. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί μας έσυραν σε εμφύλιο πόλεμο, γιατί μας πρόδωσαν και απέτρεψαν την ένωση με την πατρίδα της Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί με τις ευλογίες τους η μισή Μεγαλόνησος τελεί ακόμη υπό κατοχή, αν και τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί μας δελέασαν τεχνηέντως, μέσω των αρεστών σ’ αυτούς ηγετών μας, και μας έρριψαν στο βάραθρο του ευδαιμονισμού, βαρυφορτώνοντάς μας με χρέος τρομακτικό, τη μόνη μας κληρονομιά προς τις επερχόμενες γενιές, αν ο Θεός δεν ανατρέψει τα διαβολικά σχέδιά τους. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί καταλήστεψαν τον εθνικό μας πλούτο, που η πονεμένη γενιά του πολέμου μας κληρονόμησε στην τριακονταετία πριν από την ένταξή μας στην ΕΟΚ, «κατόρθωμα», για το οποίο υπέρμετρα καυχήθηκαν κάποιοι. Να τους ευγνωμονούμε, γιατί έκλεισαν τα προς βορρά σύνορά μας, ώστε η χώρα μας να μετατραπεί σε «αποθήκη ψυχών». Να τους ευγνωμονούμε, γιατί συρρικνωνόμαστε δημογραφικά, καυχόμενοι μάλιστα για το «δικαίωμα» της έκτρωσης, με κίνδυνο οριστικού αφανισμού από το προσκήνιο της ιστορίας και αυτοί μας παρηγορούν, μέσω των εγκαθέτων τους στη χώρα μας, ότι το πρόβλημα θα λύσουν οι μετανάστες. Να τους ευγνωμονούμε, καθώς με την πολιτική που επέβαλαν στους δοτούς ασκήσαντες την εξουσία εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, κυρίως επιστήμονες, πήραν το δρόμο της ξενιτιάς και έτσι με θράσος και καύχηση προβάλλεται η επιτυχία της συγκράτησης της ανεργίας!

Ένα απομένει: Να ζητήσουμε τη βοήθειά τους τώρα που ο γείτονας στην αλαζονεία του ή την παραφροσύνη του μας προκαλεί, γνωρίζοντας ότι η μέχρι τώρα πολιτική όλων των κυβερνήσεών μας έναντι της χώρας του υπήρξε πολιτική ηττοπάθειας και ακραίου ενδοτισμού, καθώς εμείς είμαστε πιστοί τηρητές του ανυπάρκτου διεθνούς δικαίου σ’ έναν κόσμο άκρας αδικίας. Επί πλέον έχουμε ισχυρούς «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους». Αυτοί θα μας σώσουν για μία ακόμη φορά! Ως πότε παλικάρια θα σκύβουμε το κεφάλι; Ως πότε δεν θα αισθανόμαστε ντροπή για τα συμβαίνοντα;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»         

ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΟΖΑΝΗΣ:Τριαντάφυλλο στο στήθος, Τενεσί Ουίλιαμς.

Αμερική, 1950. Στα γυμνά δοκάρια ενός σπιτιού με καφασωτά παράθυρα,
στήνεται ο  μέσα κι ο έξω κόσμος, ο σπιτικός κι ο περίγυρός του, που μπαινοβγαίνει  αναλόγως.
Στο ίδιο αμετακίνητο σκηνικό, με φως ή με σκοτάδι, κινούνται ραγδαία
οι    ανθρώπινες  συγκρούσεις και τα δυνατά συναισθήματα μιας
οικογένειας σικελών μεταναστών: πατέρας φορτηγατζής, μητέρα μοδίστρα κι
η έφηβη κόρη τους
Το αιφνίδιο κακό προαναγγέλλεται στη μητέρα, Σεραφίνα “Μαύρα θα
βάλεις” από μια μάγισσα, μαϊστρα στα μέρη μας, σύμβολο ανίχνευσης των
άγνωστων μελλούμενων, αλλά και μεταστροφής των ακατόρθωτων σε κατορθωτά, με τη χρήση των μαγικών βοτάνων.
 Η πρώτη διάψευση  της Σεραφίνας στην αναμονή του άντρα της είναι
πένθιμη. Η απώλειά του, κάηκε στο φορτηγό, δε λαμβάνει χώρα στη σκηνή,
σαν τις αρχαίες τραγωδίες, όπου ο φόνος δεν διαπράττεται επί σκηνής,
αλλά υποδηλώνεται  από τις γειτόνισσες με μαύρο μαντήλι και τον
ιερέα, όμως κι η ίδια δεν θέλει ο χαμός να μιληθεί, αφού με τις κραυγές της τον μιλάει.
Το βαρύ της πένθος, με τα μαύρα, ανάλλαγα ρούχα, τα λυτά μαλλιά και τα
κλειστά καφασωτά, διαποτίζεται από τη δεύτερη διάψευσή της, ως προς
την αφοσίωση του άντρα της στην αγάπη τους.
Το πένθος της, η απιστία του άντρα της κι οι σιτσιλιάνικες παραδόσεις ορθώνουν εμπόδια στον έρωτα της κόρης της για ένα ναύτη Αμερικανό. Η
λαχτάρα, όμως, της νιότης να ζήσει όσα η ζωή της υπόσχεται, συγκρούεται με την τραγική ματαίωση της ωριμότητας.
Εν τέλει, ο έρωτας, η αγάπη, θα ενώσει τις δυο γενιές, τις δυο γυναίκες, αφού η μια πρωτοερωτεύεται κι η άλλη ξαναερωτεύεται, σπάζοντας την τεφροδόχο
των αναμνήσεών της, έναν περαστικό φορτηγατζή πάλι, σικελό μετανάστη, με πολλές κωμικές στιγμές.
Ξεδιπλώνεται , άραγε, έτσι, από το συγγραφέα η σκληρή ζωή των μεταναστών  διανθισμένη με τον έρωτα ή η διπλή επιλογή στον φορτηγατζή
είναι η προτίμησή του σ΄αυτούς που σπίτι τους έχουν το δρόμο και λίκνο
τους τη ντομπροσύνη;
Στην Κοζάνη, φορτηγατζήδες ήταν οι τελευταίοι άνδρες που συνέτριβαν το
ποτήρι στην παλάμη, ως απόδειξη συμπόνιας στο βάσανο του φίλου.
Λουλουδάτα φορέματα στις αποχρώσεις του ροδιού καταυγάζουν, συγκρούονται με το μαύρο του πένθους και κυριαρχούν στο τέλος ως ρούχα
της χαράς της ζωής.
Λουλούδι, πάλι, συνέχει την εξέλιξη του έργου, είναι το κόκκινο τριαντάφυλλο χαραγμένο στο στήθος, ως επιστέγασμα καρδιακών συναισθημάτων ή το άσπρο τριαντάφυλλο του όνειρού της ως προμήνυμα της επιστροφής της στη ζωή και πάλι το κόκκινο, προάγγελος της σύλληψης μιας νέας ζωής.
Είναι μια σπάνια χαρούμενη κατάληξη στο έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, ανάλογη μ΄αυτή που είδαμε μεταγενέστερα στο έργο του Θ. Αγγελόπουλου: ένα παιδί στο φινάλε, ελπίδα ζωής.
Αισθαντικές οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστών, συγκλονιστική της
Σεραφίνας, και καλοδουλεμένοι όλοι οι δεύτεροι  ρόλοι.
Η μουσική είναι μια ταιριαστή υπόκρουση στην  κραυγαλέα  μουσικότητα
του έργου κι η οριακή χρήση της Ιταλικής, είτε ξέρουμε Ιταλικά είτε όχι, δεν μας αποξενώνει από τα διαδραματιζόμενα, αντίθετα, αισθητοποιεί την καταγωγή  των  πρωταγωνιστών  και τους κάνει αληθινούς.
Συγχαρητήρια στον Λ. Γιοβανίδη, καλλιτεχνικό Δ/ντή του ΔΗΠΕΘΕ, που ως σκηνοθέτης του έργου, στην αφυδατωμένη εποχή της έξυπνης τεχνολογίας, πέτυχε με την τέχνη τη λύτρωσή μας, τον εξανθρωπισμό μας, και συνέβαλε μαζί με τα σπάνια ερασιτεχνικά σχήματα να καθιερωθεί η πόλη μας ως ΚΟΖΑΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ.
                                                                Καλά Χριστούγεννα,

Τάσα Σιόμου.

Δη.Πε.Θεάτρο Κοζάνης: Τενεσί Ουίλιαμς «Τριαντάφυλλο στο στήθος»

Γνωστοποιήθηκε πρόσφατα η συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης για τη χάραξη της γραμμής των ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών ερήμην της Ελλάδος και της Κύπρου. Μάλιστα ανακοινώθηκε ότι είναι έτοιμο προς υποβολή στον ΟΗΕ το σχέδιο της συμφωνίας! Η είδηση τάραξε τους κυβερνητικούς κύκλους. Εκλήθη ο Τούρκος πρεσβευτής να δώσει εξηγήσεις και επανελήφθη για πολλοστή φορά, σαν να μην έχει καταστεί κουραστικό, ότι η Τουρκία οφείλει να σεβαστεί, επί τέλους, το δίκαιο της θάλασσας, που, ας τονιστεί, δεν έχει αποδεχθεί μέχρι τώρα, όπως και οι ΗΠΑ. Ο υπουργός μας έστειλε τελεσίγραφο στη Λιβύη να δώσε εξηγήσεις για την ενέργεια τονίζοντας ότι απέναντί της θα βρει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μείζων αντιπολίτευση έσπευσε να καταγγείλει τους κυβερνητικούς χειρισμούς, ωσάν αυτή να είχε χειριστεί κατά τρόπο άψογο ανάλογα ζητήματα. Η ελάσσων αντιπολίτευση κατηγόρησε τους δύο προαναφερθέντες συνδυασμούς και η συγκρουσιακή αντιπαράθεση διατηρείται σε υψηλή στάθμη, ενώ ο ρυθμός εισόδου μεταναστών στη χώρα μας εντείνεται και πλέον έχει καταστεί ανησυχητικός για κάθε εχέφρονα πολίτη.    

Πολύ απέχει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος από του να συναισθάνεται έστω και αυτή την ύστερη ώρα τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα μας, καθώς αναλώνεται σε αντιπαράθεση για τις «καρέκλες»! Η συμφωνία δεν προκάλεσε έκπληξη μεγάλου μεγέθους, όπως οι κυβερνητικοί κύκλοι αφήνουν να θεωρηθεί. Η Τουρκία προκαλεί επί δεκαετίες και ουδείς μέχρι σήμερα την ανακάλεσε σε τάξη. Η πολιτική Βενιζέλου αποδείχθηκε ολέθρια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς θεμελιώθηκε στο ιδεολόγημα της ελληνοτουρκικής φιλίας. Απαραίτητο είναι στο σημείο αυτό να εξηγήσουμε ότι επιθυμητή ήταν και θεωρείτο και εφικτή η φιλία μεταξύ των ηγεσιών των δύο λαών και όχι των ίδιων των λαών, οι οποίοι παρά τις μακραίωνες πολεμικές αντιπαραθέσεις και τους ποταμούς αίματος που χύθηκε, κυρίως ελληνικού, παραμένουν φίλοι. Το μαρτυρεί η διαρκής επικοινωνία με ταξίδια προς τους γενέθλιους τόπους των προγόνων, η εγκάρδια υποδοχή και η φιλοξενία εκατέρωθεν, ακόμη και σε περιόδους όξυνσης των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Πώς όμως θα μπορούσε να προκύψει φιλία μεταξύ των ηγεσιών; Η ελληνική, όπως γράψαμε κατ’ επανάληψη, είναι πλήρως υποταγμένη σε ξένους παράγοντες και απολύτως προβλέψιμη, για οποιονδήποτε νηφάλιο παρατηρητή, κατά τις ενέργειές της. Το ερώτημα είναι αν είναι εξ ίσου δεδομένη και η αντίστοιχη τουρκική. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Υποταγμένη στον ξένο παράγοντα  η ελληνική ηγεσία με την υποταγή ενταθείσα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, οδήγησε τη χώρα σε πλείστες εθνικές ταπεινώσεις, όχι λόγω της τουρκικής επιθετικότητας και αυθαιρεσίας πρωτίστως, αλλά λόγω του άκρως εχθρικής κατά των δικαίων μας στάσης των «συμμάχων» και «εταίρων» μας, στη βοήθεια των οποίων αφρόνως προσδοκούμε και σήμερα, αναμένοντας την προσεχή σύνοδο των χωρών του ΝΑΤΟ! Η Τουρκία κήρυξε τον διωγμό των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης κατά τη διάρκεια του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα, τότε που ερωτοτροπούσε με τους ναζιστές. Εξόντωσε πολλούς από αυτούς οικονομικά και κάποιους βιολογικά. Ουδεμία δικαίωση των Ελλήνων επήλθε από τους νικητές «συμμάχους» μας, που απάλλαξαν από κάθε ενοχή την Τουρκία, τροφοδότη της Γερμανίας, αφού τελικά δεν τάχθηκε και στρατιωτικά στο πλευρό του Χίτλερ. Ακολούθησε η τρομακτική λεηλασία των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης το 1955. Δεν ήταν εμπνευστές αυτής οι Τούρκοι, όπως δεν ήταν και της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Άγγλοι ήσαν οι υποκινητές το 1955, όπως Γερμανοί κατά το διάστημα 1914-1922. Οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ μας «δικαίωσαν» απαιτώντας από τους Τούρκους να χαιρετίσει η σημαία τους τη δική μας στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη! Ακολούθησε περίοδος εξαντλητικής αιμορραγίας για αμυντικές δυνάμεις προς αντιμετώπιση του από βορράν δήθεν εχθρού, των χωρών του συμφώνου της Βαρσοβίας, ενώ και στον πλέον άσχετο περί την στρατηγική ήταν εμφανής καθημερινά η προκλητικότητα της «συμμάχου» Τουρκίας! Είναι γνωστό σε όλους πλέον ότι η Τουρκία δεν θα εισέβαλε ποτέ στην Κύπρο χωρίς την προτροπή, ναι προτροπή, των «συμμάχων», οι οποίοι προετοίμασαν το έδαφος εγκαθιστώντας δικτατορική κυβέρνηση στην Αθήνα και προτρέποντας αυτή σε πραξικόπημα για ανατροπή της κυπριακής κυβέρνησης. Τέλος οι «σύμμαχοί» μας και οι «εταίροι»  μας άσκησαν πίεση, ίσως όχι και πολύ έντονη, καθώς οι κρατούντες στη χώρα μας πάσχοντες από βαρύτατης μορφής σύνδρομο διεθνισμού, φάνηκαν όχι μόνο πρόθυμοι, αλλά και υπερήφανοι για την εκχώρηση τμήματος της ιστορίας μας στους προς βορράν γείτονες!

Στη Λιβύη οι δυτικοί «σύμμαχοί» μας προκάλεσαν τρομακτική καταστροφή με τους ανελέητους βομβαρδισμούς για άθλια συμφέροντα και όχι βέβαια για να απελευθερώσουν τον λιβυκό λαό από την τυραννία. Την επιχείρηση καταστροφής υπηρετήσαμε και εμείς με συνέπεια παραχωρώντας τη βάση της Σούδας στα βομβαρδιστικά. Ακολούθησε το χάος, το οποίο είναι ακόμη εξαπλωμένο επάνω από τη δύσμοιρη χώρα. Αυτή έχει διαμελιστεί μεταξύ δύο διεκδικητών της εξουσίας, πίσω από τους οποίους ασφαλώς κρύβονται οι ισχυροί της γης. Εκεί δίνει και αγώνα οπισθοφυλακής ο καταδικασμένος πλέον ISIS, του οποίου όμως τον ταχύ αφανισμό μάλλον δεν επιδιώκουν ακόμη οι ισχυροί. Και είναι πλέον πασίγνωστες οι διασυνδέσεις μ’ αυτόν τόσο της Τουρκίας, όσο και, αρχικά, των ΗΠΑ! Ποια άραγε είναι η επίσημη κυβέρνηση της χώρας για τους δυτικούς; Ασφαλώς η της πρωτεύουσας, προς την οποία δείχνουν την υποστήριξή τους οι ΗΠΑ. Γράφηκε ότι τον άλλο διεκδικητή στηρίζει η Ρωσία. Ας θυμηθούμε τη δύσμοιρη Μπιάφρα της Νιγηρίας. Άραγε χωρίς έγκριση των ΗΠΑ η υποστηριζόμενη κυβέρνηση της Λιβύης προχώρησε στην υπογραφή της συμφωνίας με την Τουρκία; Πικρή η αλήθεια και σκληρή η πραγματικότητα, αλλά οι στην υπηρεσία των ξένων ασκούντες την εξουσία στη χώρα μας, εξακολουθούν να καθησυχάζουν τον λαό μας με τη διαβεβαίωση ότι έχουμε ισχυρούς φίλους, συμμάχους και εταίρους. Λοιπόν, προφανώς δεν έχουμε. Το έδειξαν με την μέχρι τώρα παθητική στάση έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Μάλιστα η Αγγλία ελάχιστα απέχει από του να τη δικαιώσει. Ποια άραγε να είναι τα σχέδια των ισχυρών; Σύντομα θα αποκαλυφθούν. Εκείνο που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ότι κάθε τι που κατεργάζονται αποβλέπει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Τώρα πόσο αίμα θα χυθεί γι’ αυτά, οι λεγόμενες παράπλευρες απώλειες, δεν τους απασχολεί! Και φυσικά ας μη περάσει από το νου μας ότι οι ισχυροί είναι τουρκόφιλοι. Αν πράγματι ο Ερντογάν είναι υπερφίαλος και αλαζόνας ηγέτης, που στη μέθη της εξουσίας υποτιμά τα αφεντικά του πλανήτη, έχουν αυτά τη δύναμη όχι μόνο να τον ανατρέψουν, αλλά και να αιματοκυλίσουν τον τουρκικό λαό. Αρκεί να συμφωνήσουν στη διανομή της λείας. Θα είναι όμως αυτή η νέα «επιχείρηση» χωρίς συνέπειες για τη χώρα μας και τον λαό μας; «Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, θα έρθει η φωτιά και στο δικό σου», τονίζει ο θυμόσοφος λαός μας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»            

Με περισσή καύχηση διακηρύσσουμε κατά καιρούς ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Μέσω της τηλεόρασης και του διαδικτύου πληθωρικά και υπό τύπον βομβαρδισμού μεταδίδονται παντοίες ειδήσεις από τα πέρατα του πλανήτη, ώστε ο πολίτης να αδυνατεί πλέον να παρακολουθεί τις εξελίξεις, καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με τρομακτική ταχύτητα. Ας εξετάσουμε κάποια από τα χαρακτηριστικά των συνήθων ειδήσεων στον δυτικό κόσμο, στον οποίο ανήκομε και μέσω του οποίου πληροφορούμαστε τα συμβαίνοντα, μέσω δηλαδή της «ιδεολογίας της πληροφόρησης».

Οι ειδήσεις παρουσιάζονται ασχολίαστες. Οι πράξεις ή οι παραλήψεις των προσώπων απεκδύονται από το ηθικό τους περιεχόμενο, είναι ηθικά ουδέτερες. Στον δυτικό κόσμο δεν υπάρχει πλέον καλό και κακό. Σε παλαιότερες εποχές οι ισχυροί είχαν το θράσος να χρησιμοποιούν τη λέξη συμφέρον, για να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους. Σήμερα το πολιτικώς ορθό είναι να αποφεύγεται η λέξη αυτή. Με τον τρόπο όμως που παρουσιάζεται η είδηση της οποιαδήποτε άγριας εισβολής προς εξυπηρέτηση των αθλίων συμφερόντων τους, το θύμα των αδηφάγων ισχυρών προβάλλεται, χωρίς να χαρακτηρίζεται ευθέως, ως εχθρός της ειρήνης, της δημοκρατίας και της πλανητικής ασφάλειας. Οι ισχυροί βιαστές των λαών, αφήνεται να εννοηθεί, ότι είναι οι υπέρμαχοι των πανανθρωπίνων ιδανικών και ιδιαίτερα αυτών, τα οποία η Δύση «αγωνίστηκε» να εδραιώσει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Το πόση είναι η δύναμη της εικόνας στην καθοδήγηση της κοινής γνώμης είναι γνωστό σε κάθε πολίτη με ενδιαφέροντα πέρα από του να μη χάσει κάποιο επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς της δυτικής υποκουλτούρας! Γι’ αυτό έχει αναβαθμιστεί ο ρόλος του επικοινωνιολόγου σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, ώστε να θεωρείται αδιανόητη η διεξαγωγή προεκλογικής εκστρατείας χωρίς σύμβουλο αυτής της «επιστημονικής» ειδικότητας της πειθούς των μαζών! Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πλύσης εγκεφάλων αποτελεί η Ευρώπη, η οποία μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου, φημιζόταν για τον μεγάλο αριθμό πολιτών με ώριμη πολιτική κρίση. Αναφέρω συγκεκριμένα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αυτών αποδοκίμασε για το πόρισμα της τα μέλη της επιτροπής Γουώρεν, στην οποία είχε ανατεθεί η έρευνα της δολοφονίας του Τζών Κέννεντυ! Σήμερα η ίδια μεγάλη πλειοψηφία αποδέχθηκε άκριτα ότι ο Άσαντ είναι αιμοδιψής δικτάτορας και ότι ο στρατός των εισβολέων του ISIS σκοπό είχε να δώσει την ελευθερία στον λαό της Συρίας. Ακόμη και όταν αποκαλύφθηκε η πλεκτάνη, με την έναρξη δημοσίων εκτελέσεων και ανθρώπων υπέρτερης αξίας, δυτικών δηλαδή, στάθηκε αδύνατο η κοινή γνώμη στην Ευρώπη να αλλάξει άποψη. Μετά τον πόλεμο χρησιμοποιούσαμε τον όρο «αμερικανάκι» για τον κοινωνικά αφελή. Ήδη έχουμε καταστεί όλοι αμερικανάκια. Αυτή είναι μεγάλη επιτυχία του διεθνούς συστήματος εξουσίας. Έχουμε καταστεί «ζαλισμένο κοπάδι», όπως άκρως επιτυχημένα χαρακτηρίζει τους δυτικούς λαούς και όχι μόνο αυτόν των ΗΠΑ ο διαπρεπής στοχαστής Νόαμ Τσιόμσκυ! Η ανάλυσή μας δεν περιλαμβάνει τους άλλους λαούς, πλην του ιαπωνικού, ο οποίος έχει εκδυτικιστεί πλήρως.

Ασχολίαστες παρουσιάζονται πολλές από τις ειδήσεις συμβάντων στις δυτικές χώρες. Σημαντικό θεωρείται το θέμα της πάσης ασκήσεως βίας σ’ αυτές. Δεν τίθεται όμως ποτέ το ερώτημα: Γιατί συμβαίνουν αυτά στις δυτικές χώρες; Γιατί στις ΗΠΑ κάθε λίγο και λιγάκι εξαγριωμένος έφηβος ή νέος εισβάλει στο σχολείο ή στον χώρο, όπου εργάζεται ή απ’ όπου έχει απολυθεί και πυροβολεί με συνέπεια της πράξης του αθώα θύματα; Βέβαια σε ειδικές εκπομπές και όχι στα δελτία ειδήσεων επιχειρείται κατά καιρούς επιδερμική ανάλυση των δυτικών κοινωνιών με τάση αυτοδικαίωσης αυτών για τα συμβαίνοντα, καθώς αυτά θεωρούνται φυσιολογικά στα πλαίσια των κοινωνικών εξελίξεων! Δεν θα είχαμε την απαίτηση να αποδεχθούν αυτοί στην ανάλυσή τους ότι αιτία της τρομακτικής έξαρσης της εγκληματικότητας είναι η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Θεό, καθώς είναι οι πλείστοι πρακτικά, και όχι ιδεολογικά, υλιστές. Έχουν χρέος όμως οι μεταδίδοντες την είδηση να τονίσουν ότι οι δυτικές κοινωνίες δεν οδεύουν σε σωστό δρόμο. Η εγκληματικότητα δεν οφείλεται στους ισχύοντες σήμερα κοινωνικούς νόμους, ανύπαρκτους σε κάθε εποχή, αλλά στην πολιτική των κρατούντων, οι οποίοι νομοθετούν τοποθετώντας θρυαλλίδες στα θεμέλια της οικογένειας και της κοινωνίας. Η εγκληματικότητα στις ΗΠΑ δεν είναι άσχετη προς την ελεύθερη πώληση όπλων στους πολίτες της. Ούτε ακόμη είναι άσχετη προς τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Η θέσπιση αυστηρών ποινών και μεταξύ αυτών και αυτής του θανάτου, υπέρμαχοι της οποίας εμφανίζονται και στη χώρα μας, δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Και αυτό έχει αποδειχθεί με στατιστικά στοιχεία. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, ο Σολτζενίτσιν, πονώντας για τα συμβαίνοντα στη χώρα του υπό κομμουνιστικό καθεστώς, δεν κατηγόρησε τους κρατούντες, αλλά τόνισε ότι αυτά που συμβαίνουν οφείλονται στο ότι ο άνθρωπος λησμόνησε τον Θεό. Ο δυτικός άνθρωπος στην αλαζονεία και απληστία του δεν έχει την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής, αλλά απεναντίας έχει αναθέσει σε ομάδα ειδημόνων όχι μόνο να δικαιολογεί την κάθε μορφής ασχήμια, ακόμη και τη διαστροφή, αλλά και να καθησυχάζει το «ζαλισμένο κοπάδι» με το κύρος της «γνώσης», που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ότι όλα βαίνουν καλώς και το σύστημα είναι σε θέση να απορροφήσει τους οποιουσδήποτε κοινωνικούς κραδασμούς! 

Άλλο γνώρισμα των ειδήσεων είναι η προβολή συμβάντων άνευ σημασίας και η παντελής αποσιώπηση τραγικών συμβαινόντων καθημερινά σε μεγάλη έκταση του πλανήτη. Ο πνιγμός δύο Ευρωπαίων από πλημμύρα, που οφείλεται συνήθως σε καταχρηστική επέμβαση του ανθρώπου στη φύση και όχι σε ακραία, όπως χαρακτηρίζονται ανερυθριάστως, καιρικά φαινόμενα αποτελεί είδηση. Η καταπλάκωση ενός σκιέρ σε ευρωπαϊκό όρος αποτελεί είδηση. Ο θάνατος 10.000.000 παιδιών ετησίως από πείνα ή εύκολα αντιμετωπίσιμες ασθένειες δεν αποτελεί είδηση. Ούτε το ότι μερικές χιλιάδες συνανθρώπων μας απλήστων στο έπακρο καρπούνται το 90% του πλούτου του πλανήτη! Και όχι μόνο αυτό, αλλά κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για το ζοφερό μέλλον του πλανήτη, καταγγέλλουν την άφρονα υπεργεννητικότητα των πολιτών των «υπαναπτύκτων» χωρών (μόνο οικονομικοί δείκτες χρησιμοποιούνται για τον χαρακτηρισμό), οι οποίοι, υπό το κράτος θρησκευτικών και άλλων πεποιθήσεων, γεννοβολούν ασυλλόγιστα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο πλανήτης δεν μπορεί να διαθρέψει άλλους. Μόνο στα ψιλά των ειδικών συγγραμμάτων εντίμων αναλυτών μπορεί κάποιος να βρει στοιχεία για τις δυνατότητες του πλανήτη μας διατροφής των κατοίκων του. Σπάνια θα ακούσουμε κάτι για την απόρριψη τρομακτικών ποσοτήτων τροφίμων στους κάδους απορριμμάτων στις δυτικές χώρες! Οι πολλοί στη Δύση επικροτούν την «εργώδη» προσπάθεια της UNICEF για την εξάπλωση της αντισύλληψης, είναι όμως αφωνότεροι ιχθύος μπροστά στις τρομερές αιματοχυσίες για τα συμφέροντα των ισχυρών, που προκαλούν διαρκώς πολέμους, που υφαρπάζουν τον πλούτο των φτωχών λαών με την άγρια εκμετάλλευση υπό καθεστώς νεοαποικιοκρατίας χάρη στις δοτές κυβερνήσεις, τις οποίες στηρίζουν να παραμένουν στην εξουσία προς εξυπηρέτηση των αθλίων τους συμφερόντων! Το 1.000.000.000 συνανθρώπων μας, που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, δεν λειτουργεί αφυπνιστικά στη ναρκωμένη συνείδησή μας, αφού εμείς απολαμβάνουμε τον κλεμμένο, μέσα από την τιμή του στη διεθνή αγορά, καφέ με παγάκια. Το πλέον σημαντικό είναι η αποδοχή του καθησυχασμού μας από μέρους των ειδημόνων, πολιτικών και επιστημόνων. Θα επαληθευθούν αυτοί;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»