Παρακολουθώντας με προσοχή, τα Μ.Μ.Ε. της περιοχής μας, στα όσα αναφέρουν, την επομένη της επίσκεψης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην Κοζάνη, στο πλαίσιο των περιφερειακών συνδιασκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως επιχειρείται από κάποιους η διαμόρφωση ενός κλίματος σκεπτικισμού, εσωστρέφειας και αμφισβήτησης. Γιατί άραγε;
Νομίζω πως κανείς δεν αμφισβητεί το λόγο της εδώ παρουσίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ήταν άλλος από την ανακοίνωση προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, για την διακυβέρνηση της αριστεράς και ταυτόχρονα θέσεων που αφορούν στο αναπτυξιακό πρόγραμμα για τη Δ.Μακεδονία. Ωστόσο, ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το περιεχόμενο και το κείμενο της ομιλίας του προέδρου που είδε το φως της δημοσιότητας. Μεθοδικά [και «παραδοσιακά» ]απομονώθηκαν γεγονότα και διαχειρίζονται την επόμενη μέρα, με «σκεπτικισμό» αλλά κυρίως, «κατά το δοκούν».
Η μεγάλη συνάντηση στα Κοίλα, που κορυφώθηκε με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο εκθεσιακό κέντρο, είχε αυτό που όλοι θέλαμε. Ένα μεγάλο ακροατήριο κάθε ηλικίας , ενδεχομένως όχι αυστηρά αριστερό, που κατά τη γνώμη μου εγγράφεται στα θετικά. Ευτυχώς στα Κοίλα δεν συγκεντρώθηκαν οι «θαυμαστές» του Αλέξη Τσίπρα [όπως κάποιοι προσπαθούν να συγκρίνουν, με την παρουσία πρώην πολιτικού αρχηγού που προηγήθηκε στον ίδιο χώρο]. Συγκεντρώθηκαν άνθρωποι που ήρθαν να ακούσουν και να συμβάλλουν με την παρουσία τους, στο κλείσιμο διαδικασιών, διαβουλεύσεων με την κοινωνία που διήρκεσαν περισσότερο από ένα μήνα. Ήρθαν για να ακούσουν δια στόματος του αυριανού πρωθυπουργού, προτάσεις για την επόμενη μέρα της Ελλάδας και της Δυτικής Μακεδονίας.
Προσκεκλημένοι, όπως αρμόζει σε κάθε αριστερό κόμμα και όλοι οι θεσμικοί εκπρόσωποι της περιοχής. Από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, βουλευτές, εκπρόσωποι δημοκρατικών κομμάτων κ.ά. Σχολιάστηκε αρνητικά, πως στις πρώτες σειρές βρισκόταν άτομα που συναντιόνται εσχάτως με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μα αυτή ακριβώς είναι και η επιβεβλημένη κουλτούρα της αριστεράς. Να σέβεται, να υποδέχεται κάθε φιλοξενούμενο στη δική της γιορτή. Πως θα μπορούσε να απουσιάζει ο Δήμαρχος της πόλης, ο Περιφερειάρχης Δ.Μακεδονίας, η ανεξάρτητη βουλευτής Κοζάνης, εκπρόσωποι δημοκρατικών κομμάτων και κινήσεων. Επομένως η παρουσία όλων των προσκεκλημένων, τιμούσε τη γιορτή μας.
Και επειδή πιστεύω πως η σιωπή είναι συνενοχή, θα αναφερθώ σε αυτό που, κυρίως, σχολίασαν άλλοι ως «έκπληξη» και άλλοι ως «δικαίωση» κάποιων. Πρόκειται για την αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στο θέμα του μειωμένου τιμολογίου της ΔΕΗ. Αναφέρθηκε λοιπόν ο πρόεδρος, σε διατύπωση εκτός κειμένου, στην δέσμευση της αυριανής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για μειωμένο τιμολόγιο ΔΕΗ, ως αναπτυξιακό κίνητρο για επενδύσεις στην περιοχή Δ.Μακεδονίας. Θέση που εξέφραζε προεκλογικά και ο σημερινός περιφερειάρχης κ.Θόδωρος Καρυπίδης. Προσωπικά χαιρετίζω την εξαγγελία του προέδρου για μειωμένο τιμολόγιο ΔΕΗ στη Δυτική Μακεδονία. Η εξαγγελία αυτή αποτέλεσε και σημείο αμφισβήτησης των θέσεων των τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι δηλαδή τα τοπικά στελέχη αγνοούσαν εκείνο που που κάποιος άλλος γνώριζε. Να θυμίσω πως και η παράταξη «αλλαΖουμε εποχη», είχε διαφωνήσει προεκλογικά με την πολιτική του ειδικού-μειωμένου τιμολογίου στη Δ.Μακεδονία, αφού άλλη ήταν η επίσημη προσέγγιση του θέματος [μειωμένο τιμολόγιο για ασθενείς κοινωνικά ομάδες κ.λ.π.]. Όχι γιατί δεν συμφωνούσαμε, αλλά γιατί είχαμε διαφορετική προσέγγιση. Έκτοτε δεν ασχοληθήκαμε , ως παράταξη με το συγκεκριμένο θέμα, γιατί πιστεύαμε πως μια παρόμοια , ευεργετική εξαγγελία για την περιοχή μας, θα έπρεπε να αποτελεί αυστηρά προγραμματική κυβερνητική εξαγγελία. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η αριστερά βρίσκεται ένα βήμα πριν την ιστορική της δικαίωση και την ανάληψη της εξουσίας. Και η εξαγγελία έγινε με τον πλέον επίσημο τρόπο, από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Χαιρετίζουμε την υιοθέτηση της θέσης αυτής, αφού συμβάλλει στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της Δ.Μακεδονίας. Ωστόσο, ως άνθρωπος που ζει και σκέπτεται, αρνούμαι να μπω σε ένα διάλογο «νικητών» και «ηττημένων». Είναι ένας διάλογος έξω από την κουλτούρα της αριστεράς και όσο συνεχίζεται υποσκάπτει το ενωτικό κλίμα που διαπιστώθηκε στην συγκέντρωση στο εκθεσιακό κέντρο των Κοίλων. Αρνούμαι να διανοηθώ πως το Fb αποτελεί χώρο πολιτικής «δικαίωσης» και αποκατάστασης δικαίου. Όπως αρνούμαι να αντιληφθώ μια καθαρή αριστερή πολιτική μέσα από «τακτικές», σκοπιμότητες και προσωπικές δικαιώσεις. Γιατί τότε δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως κάποιοι φαντάζονται και τι θέλουν από την αυριανή κυβέρνηση της αριστεράς. Μικραίνει το γεγονός, με τη διαιώνιση μιας άγονης αντιπαράθεσης, που νομίζω ολοκλήρωσε τον κύκλο της.
Εντύπωση προκαλεί επίσης , πως ένα ολοκληρωμένο , σαφές και επεξεργασμένο πρόγραμμα για την Δυτική Μακεδονία, που με μόχθο επεξεργάστηκε σειρά σημαντικών επιστημόνων του ΣΥΡΙΖΑ, αποσιωπάται και περνάει στα «ψιλά» και σχεδόν απαρατήρητο. Αναφέρομαι στην παρουσίαση που προηγήθηκε της ομιλίας του προέδρου και παρουσιάστηκε από τον εκπρόσωπο της επιτροπής προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργο Χιωτίδη. Δεν ήταν ζητούμενο αυτής της συνάντησης και συνειδητής παρουσίας όλων, το μέλλον της Δυτικής Μακεδονίας; Παραπέμπω λοιπόν στο εν λόγω κείμενο όπου αναλυτικά υπάρχουν επεξεργασμένες θέσεις που αφορούν στη Δ.Μακεδονία και πιστεύω πως κάθε ενεργός πολίτης οφείλει να το μελετήσει, να λάβει απαντήσεις και να θέσει προτάσεις.
Η ριζοσπαστική αριστερά δεν συνομιλεί με όρους «νικητών» και «ηττημένων». Και αυτό υιοθετεί και προτείνει σε κάθε δημόσια εμφάνισή του ο Αλέξης Τσίπρας. Η ριζοσπαστική αριστερά θέλει κοινωνικούς συμμάχους, επιζητεί το διάλογο και έχει αποδείξει πως ξέρει να σέβεται. Η ριζοσπαστική αριστερά επιθυμεί τη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και όχι ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΗ συστράτευση του συνόλου της κοινωνίας. Γιατί η Αριστερά δεν είναι μόνο κόμμα , είναι κυρίως τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς. Η Αριστερά δεν είναι σημαία ευκαιρίας. Για κανέναν. Διαθέτει ιστορία, κουλτούρα, αγώνες και κατακτήσεις. Όσοι συμμετέχουν σ΄αυτή την προσπάθεια, ριζοσπαστικής αλλαγής και δημιουργίας ενός αισιόδοξου μέλλοντος προς όφελος της κοινωνίας, δεν συμμετέχουν για την προσωπική αλλά για την κοινωνική δικαίωση. Κυρίως όμως η αριστερά που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και που η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θα ήθελε να εναποθέσει τις ελπίδες της, έστω και αν πρόσκαιρα κάποιος δεν την επιλέγει, αυτή η αριστερά γνωρίζει να συζητά, να δημιουργεί συμμαχίες. Γνωρίζει να ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ. Κυρίως όμως αυτή η αριστερά αποδεικνύει πως μπορεί να δημιουργεί όραμα. Επομένως, οφείλουμε όλοι να συμβάλλουμε ώστε η αυριανή αριστερή κυβέρνηση , να είναι η φυσική προέκταση των πόθων και των προσδοκιών ενός ολόκληρου λαού.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι ένα ιστορικό διακύβευμα του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Και σε αυτό οφείλουν να συμβάλλουν όλοι όσοι επιθυμούν ουσιαστικές ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ αλλαγές.
Στην πορεία για την διακυβέρνηση της χώρας υπάρχουν και θα υπάρξουν προβλήματα. Όμως εκείνο που παραμένει ζητούμενο για την ουσιαστική εγκαθίδρυση της αριστεράς στην κυβέρνηση είναι η αέναη δημιουργία υγειών δημοκρατικών συμμαχιών , μέσα από ένα διαρκή δημόσιο διάλογο και συμμετοχή. Έχουμε δρόμο μακρύ μπροστά μας, με εμπόδια και αντιφάσεις αλλά, αρέσει ή όχι σε κάποιους , ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η επόμενη κυβέρνηση της χώρας και σύντομα θα κληθεί να επωμισθεί την ιστορική ευθύνη της διαπραγμάτευσης ενός επαχθούς για την ελληνική κοινωνία χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών του, ο ΣΥΡΙΖΑ της ελπίδας , Ο ΣΥΡΙΖΑ των υγειών κοινωνικών συμμαχιών, ο ΣΥΡΙΖΑ που φιλοδοξεί με την ανάληψη της διακυβέρνησης να εκφράσει το σύνολο ενός λαού που χειμάζεται επί πέντε και πλέον χρόνια. Κανείς δεν είναι αφελής να πιστεύει πως το εγχώριο και διεθνές κατεστημένο θα παραδώσουν εύκολα τα «κεκτημένα» τους. Θα παλέψουν λυσσαλέα να κρατηθούν στα κέντρα λήψης αποφάσεων, αυτά που σήμερα καταδικάζουν σε πτώχευση τη χώρα και μεγιστοποιούν τα κέρδη των λίγων. Αυτοί που εντέχνως σπέρνουν το φόβο, τον φόβο που κατοικεί σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και θέλουμε να διαδεχθεί το χαμόγελο και η αισιοδοξία. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ όσο ευρύτερη είναι, τόσο μεγαλύτερο αντίκτυπο θα έχει στην ευρωπαϊκή κοινωνία , θα συμπαρασύρει συνειδήσεις και θα οδηγηθούμε σε μια Ευρώπη των λαών . Γιατί είναι κοινός τόπος πως η σημερινή Ευρωπαϊκή «ένωση» ασθενεί, υπεκφεύγει, δεν έχει μέλλον. Είναι μια αντιευρωπαϊκή Ευρώπη που αρνείται τον διαφωτισμό και τον ουμανισμό.
Στην Ελλάδα όσα κι αν επιχειρούν οι υποστηρικτές του, το επί σαράντα έτη και λίγες μέρες σύστημα διακυβέρνησης των δύο κομμάτων[ΠΑΣΟΚ ΝΔ], έχει εδώ και καιρό καταρρεύσει στη συνείδηση των Ελλήνων. Έχει χρεοκοπήσει. Μόνο ο φόβος και οι εκάστοτε εκβιασμοί το συντηρούν ακόμη. «Αγωνιούν» τα συστημικά Μ.Μ.Ε. για το μέλλον μας, αλλά στην πραγματικότητα αγωνιούν για το δικό τους μέλλον, αφού είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ανεβοκατέβασαν κυβερνήσεις, άλλαξαν πρωθυπουργούς και προέδρους κομμάτων, σε ένα αέναο παιγνίδι διαδοχής και διαπλοκής. Δεν κατάφεραν όμως να εμπνεύσουν, να διαπαιδαγωγίσουν, να συμβάλλουν στην ποιότητα ζωής. Αντίθετα κατάφεραν να διχάσουν, και διεφθαρμένα διέφθειραν. Τα ίδια μέσα σήμερα προσπαθούν να συντηρήσουν αυτό που καθένας βλέπει να καταρρέει, γνωρίζοντας πως το τέλος των δύο κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στο χάος και την ελληνική κοινωνία σε ιστορικά αδιέξοδα, θα σημάνει και το τέλος της δικής τους εποχής. Έχουν κάθε λόγο να υπερασπίζονται ό,τι μπορεί να παρατείνει , έστω και για μία μέρα μια συγκυβέρνηση-κουρέλι ενός χρεωκοπημένου συστήματος. Όμως προς μεγάλη απογοήτευσή τους κάτι άλλαξε, κάτι αλλάζει καθημερινά στην ελληνική πραγματικότητα. Ο φόβος που έσπειραν γίνεται οργή. Έχουν ολοένα και λιγότερους αποδέκτες καθώς ο λαός συνειδητοποιεί, πως δεν έχει πια τίποτε να φοβηθεί , τίποτε να χάσει.
Η επικράτηση στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να σημάνει αμετάκλητα και το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου. Μιας περιόδου, που χωρίς να αγνοούμε τα θετικά της, δημιούργησε το σημερινό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό αδιέξοδο. Μιας περιόδου, όπου επετράπη, στο τέλος του κύκλου της, υπάλληλοι της τρόικα, ούτε καν οι ηγέτες της, να συνομιλούν με την επίσημη κυβέρνηση και να επιβάλουν τις «τεχνοκρατικές» απόψεις τους, που οδηγούν στην καταστροφή του μέλλοντος της ελληνικής κοινωνίας. Μιας συγκυβέρνησης που διανοήθηκε να ξεπουλήσει το μέλλον αγέννητων, στο βωμό της διάσωσης ενός ανεπανάληπτα διεφθαρμένου συστήματος. Η αρχή της νέας εποχής, της αριστερής διακυβέρνησης , θα πρέπει να ακολουθείται από την ελπίδα, τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, τη δημοκρατία, τη διαφάνεια και βέβαια την αξιοκρατία.
Κανείς δεν πρέπει να φοβάται το καινούργιο, αφού το παλιό οδήγησε στο χάος. Πρέπει όμως να αποδεικνύεται στην πράξη πως οι σημερινοί σύμμαχοι της αριστεράς στην πορεία προς την ριζοσπαστική ανατροπή , θα πρέπει να διαπνέονται από τις ίδιες αγωνίες, τους κοινούς στόχους κοινωνικών αλλαγών. Να σέβονται με τη συμπεριφορά τους, αυτό που η αριστερά τους αποδίδει, την αμοιβαία [και όχι στιγμιαία] εκτίμηση.
Επομένως η πολιτική συμπεριφορά όλων μας, οφείλει να προσεγγίζει τις προσδοκίες ενός λαού και όχι προσωπικές προσδοκίες. Χρειαζόμαστε την ανιδιοτέλεια και τον αλτρουισμό. Χρειαζόμαστε στην πράξη να επιβεβαιώνουμε την συμπόρευσή μας, συμβάλλοντας στην ενότητα . Η αριστερά δεν έχει ανάγκη από παράγοντες και παρασκήνιο, αλλά από διαφανείς συμπεριφορές που συμβάλλουν στην κοινή προσπάθεια. Άλλωστε οι όποιοι «μηχανισμοί», όπου διαχρονικά εμφανίζονται εξυπηρετούν την μετριότητα. Θα πρέπει να γίνει συνείδηση , πως η ριζοσπαστική αριστερά δεν θα αφήσει τις ιδεολογικές της αρχές στον προθάλαμο της εξουσίας. Αντίθετα θα κυβερνήσει με όχημα τις ιδεολογικές της αρχές, τις δεσμεύσεις της απέναντι στο λαό. Και αυτό θα πρέπει να είναι σαφές σε φίλους και συμμάχους . Ιστορική ευθύνη της αριστερής κυβέρνησης που βρίσκεται προ των πυλών είναι να εμπνεύσει και να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Είναι υποχρέωση της να αποκαταστήσει αδικίες και να αποδώσει ευθύνες. Είναι υποχρέωσή της να τηρήσει στο ακέραιο κάθε δέσμευση και εξαγγελία. Είναι υποχρέωσή της να κυβερνήσει με το λαό, δημιουργώντας ένα καλύτερο μέλλον. Είναι υποχρέωσή της να συνθέσει και να συνδέσει το διαφορετικό , που επιβάλλει η ιστορική συγκυρία.
Στην ελληνική κοινωνία μένει να εμπιστευτεί την αριστερή πρόταση, να αγωνιστεί ενωμένη για αυτή . Να στηρίξει μια νέα κυβέρνηση στις δύσκολες διαπραγματεύσεις και ταυτόχρονα να έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ελέγχει την κυβέρνηση που την εκπροσωπεί.