Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου (ποίημα της Λένας Παππά)

«Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
κείτεται

-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…»

Πολυτεχνείο. Το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα και της ενότητας, που αποτελεί, δίχως αμφιβολία, τον οδηγό των «σύγχρονων» αγώνων και κινητοποιήσεων για τους «σύγχρονους» αγωνιστές, για όλους τους «σύγχρονους εξεγερθέντες» που επιλέγουν τη μάχη προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους.

Είναι αλήθεια ότι «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ».

Θέλει αγώνα και θυσίες που σαφώς –πάντα- έχουν κι ένα τίμημα.

Το αποτέλεσμα όμως είναι ανεκτίμητο, είναι σπουδαίο γιατί εκτός των άλλων μπορεί να γίνει παράδειγμα και να «φωτίσει» την προσπάθεια και τον αγώνα γενεών και γενών.

Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ -διαχρονικό σύμβολο επανάστασης – και όλοι οι εργαζόμενοι του Ομίλου ΔΕΗ τιμούν την επέτειο του Πολυτεχνείου και συμμετέχουν στις εκδηλώσεις εορτασμού της ηρωικής-παραδειγματικής-λαμπρής εξέγερσης.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.