Η διασκέδαση στην Κοζάνη (λιγάκι πιο παλιά…)

By on 11/01/2019

Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Κοζανίτες είχαν καταφέρει να αποκτήσουν πολλά προνόμια με αποτέλεσμα να αναπτύξουν το εμπόριο με τα περίφημα καραβάνια. Έτσι απέκτησαν πλούτο και… άμα έχεις γεμάτο στομάχι, έχεις και χρόνο για να απολαύσεις τα αγαθά των κόπων σου. Έτσι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτιστικό και πνευματικό πλούτο. Και βεβαίως διασκέδαζαν!

Αποκορύφωμα της διασκέδασης, ήταν, βεβαίως η ΑΠΟΚΡΙΑ. Αλλά και με κάθε ευκαιρία διασκέδαζαν: με τη βάπτιση κάποιου παιδιού τους, με τους αρραβώνες και τους γάμους (που αποκαλούσαν «Χαρά»), τα «Γιουρτάσια» δηλ. την εορτή της ονομαστικής τους εορτής, τα καλοκαίρια, με την ευκαιρία του πανηγυριού κάποιου Ιερού Ναού, κατέκλυζαν τα εξωκλήσια και το έδιναν να καταλάβει! Αλλά και με το τρύγο ή το αλώνισμα…

Δεν θα σας ζαλίσω με άλλα ιστορικολαογραφικά και θα φτάσω στη δεκαετία του 1950 και μετά.

Μετά τον εμφύλιο, αφού κατάφεραν να ορθοποδήσουν. άρχισαν να δραστηριοποιούνται και διασκεδαστικά οι Κοζανίτες. Δραστηριοποιήθηκαν οι χορωδίες και οι ορχήστρες της. Ανακαινίστηκαν τα εξοχικά κέντρα της και άλλα πολλά.

Καλοκαιρινά κέντρα ήταν: το «Πανόραμα» του Ντόνα, ο «Κήπος του Τερζή» (όπου βρίσκεται σήμερα το κτίριο του Μπόκα, επί της οδού Δημοκρατίας), ο «Καραδήμος», λίγο πιο πάνω από τα φανάρια της οδού Π. Χαρίση, το «πηγαδούλ’» (βγαίνοντας από την Κοζάνη προς την Καστοριά, το «Σιώπατο», το «Κλιούγκι», και άλλα πολλά. Τα τρία πρώτα διέθεταν ορχήστρες και πέρασαν από αυτά όλες οι φίρμες της εποχής: Καζαντζίδης, Μπέμπα Μπλάνς, Δούκισσα, Μανόλης Χιώτης και άλλοι πολλοί. Τα υπόλοιπα που γράφω λειτουργούσαν σαν ταβέρνες.

Τα χειμερινά ήταν το «Ντορέ», το «Ερμιόνιον», το υπόγειο του Ταρτάρα αλλά κατά την περίοδο της αποκριάς επιστρατεύονταν και το «Ολύμπιον» ακόμη και το «Κοβεντάρειο»!

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1960

Όπως γίνεται σήμερα με την TV και τα άλλα είδη διασκέδασης (MP3, Internet κτλ.) και τότε είχε συμβεί μία επανάσταση στη διασκέδαση. Τα ραδιόφωνα γινόταν όλο και περισσότερο προσιτά στην τιμή, τα πικάπ αργότερα, οι δίσκοι βινυλίου των 78 στροφών έγιναν 45ρηδες και 33δες κτλ.

Είχε αρχίσει η εποχή του rock ’n roll με χίλιους δύο θαυμάσιους καλλιτέχνες, ο Έλβις Πρίσλεϋ έσπαζε ταμεία και ξαφνικά εμφανίστηκαν οι BEATLES. Κάποιοι ατάλαντοι, ερασιτέχνες αλλά και ατίθασοι νεαροί που έγραψαν Ιστορία! Λοιπόν κάπου τότε ξεκίνησαν τα parties.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΤΕ

Τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έως το 1963 – 64 οι μαθητές των Γυμνασίων φορούσαν πηλίκια με τον αριθμό μητρώου τους πάνω σ’ αυτά (πχ. ΓΑΚ 234) που σήμαινε Γυμνάσιο Αρρένων Κοζάνης, αρ. μητ. 234 και οι κοπέλες υποχρεωτικά ποδιά με κεντημένο τον αριθμό μητρώου τους και πάντοτε με μαντηλάκι στο λαιμό. Ακόμη απαγορευόταν η κυκλοφορία των μαθητών μετά τις 8 το βράδυ και των μαθητριών μετά τις 7! Υπήρχε, μάλιστα, και παιδονόμος που επέβλεπε την τήρηση των παραπάνω. Και αλίμονο αν σε έκανε τσακωτό! Σε περίμενε πενθήμερη αποβολή… Επιτρεπόταν η κυκλοφορία μετά τις ώρες αυτές μόνο αν συνοδευόσουν από τον κηδεμόνα σου!

Κινηματογραφικά έργα επιτρεπόταν να δεις μόνο όσα σου υπέδειχνε ο Σύλλογος Καθηγητών. Υπήρχε ακόμη ο περιβόητος Διμηνάς, προϊστάμενος της εταιρείας ανηλίκων που συνεχώς έκαμε εφόδους στα σφαιριστήρια, τους κινηματογράφους κτλ. και αλίμονο σε όποιον συλλάμβανε… Δημόσια διαπόμπευση!

Για να αποφευχθούν αυτά επινοήθηκαν τα πάρτυ. 

ΤΑ ΠΑΡΤΥ

Αυτά δεν ήταν άλλο από συγκεντρώσεις νέων σε κάποιο σπίτι με την ευκαιρία κάποιας γιορτής, γενεθλίων αλλά και έτσι… Κάνοντας έρανο (το γνωστό ρεφενέ) αγόραζαν βερμούτ σε νταμιτζάνα, ξηρούς καρπούς και φρόντιζαν να βρουν κάποιο πικάπ και χορευτικούς δίσκους : shake αλλά και, ιδίως blues. (Βλέπετε το αγκάλιασμα με το αντίθετο φύλο ήταν δύσκολη υπόθεση τότε, πόσο μάλλον το sex).

Οι δίσκοι ήταν λίγοι στην Κοζάνη. Μόνο στο καταστήματα του Νικολαϊδη, των Ασημοπουλαίων και στο mini studio, μπορούσες κάτι να βρεις. Αλλά παρ’ όλα αυτά άκουγες : Elvis Presley, Beatles, Animals, Tremeloes, Rolling Stones, Who, Bee Gees, Kinks, και άλλα πολλά. Όσο από τα τραγούδια; Ποια να πρωτοθυμηθώ: Midnight Confessions – Grass Roots, Paint it Black – Rolling Stones, The House of the Rising Sun – Animals, Friday on my mind – Tremeloes και βέβαια τα “σιροπιαστά” των Al Bano, Adamo, Sergio Entrigo και οπωσδήποτε τα : Help, Norwegian Wood, Michelle, Let it be, Girl, Yesterday και τόσων άλλων των Beatles.

Αφού κουράζονταν οι νεολαίοι εκείνης της εποχής, άρχιζαν το παιχνίδι : έπαιζαν την «σκούπα» ή την «μπουκάλα». Το πρώτο γινόταν με μία χορτάρινη σκούπα που αγκάλιαζε αντί για ντάμα κάποιος και χόρευε έχοντας ως ντάμα τη σκούπα, ενώ η υπόλοιπη παρέα χόρευε κανονικά. Με τη διακοπή της μουσικής, έδινε την σκούπα σε κάποιον και άρπαζε μία ντάμα για να χορέψει κι αυτός. Και σε κάθε διακοπή του χορού γινόταν το ίδιο. Στο δεύτερο παιχνίδι καθόντουσαν σε κύκλο και τοποθετούσαν στο κέντρο του ένα άδειο μπουκάλι. Με τη σειρά του, κάθε μέλος της παρέας το στριφογύριζε και όπου έδειχνε το στόμιο έπρεπε να τον φιλήσει στο στόμα ή στο μάγουλο. Αν γύριζε άνδρας και έδειχνε σε άνδρα το ξαναγύριζε μέχρι να δείξει κοπέλα. (Είδατε πως φλερτάρανε τότε;).

Βέβαια το πάρτυ τέλειωνε στις καθορισμένες ώρες κυκλοφορίας των κοριτσιών. 

ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Η «Μπητλομανία» βέβαια δεν πέρασε απαρατήρητη από την Κοζάνη. Γύρω στα 1964 δημιουργήθηκαν οι STERNS με μέλη τους : Τάκη Στύλλα, Νίκο Τσιαρτσιώνη (ναι τον σημερινό Υπουργό), Μιχάλη Μαγούλα, Νίκο Καρδογιάννη, Θωμούλη Διδίλη και τον ανεπανάληπτο Πάνο Καρδογιάννη. Οι περισσότεροι ήταν μουσικοί στην «Πανδώρα».

Δύο – τρία δημιουργήθηκαν οι Bad Boys με μέλη τους : Προκόπη Δούρβα, Θωμά Διδίλη, Μάρκο Ντόνα και Νίκο Υψηλάντη.

Και τα δύο γκρουπ, έκαναν εμφανίσεις και συναυλίες ενθουσιάζοντας το διψασμένο, τότε, για ξένη μουσική κοινό

ΑΛΛΑ Η ΚΟΖΑΝΗ ΑΛΛΑΖΕΙ…

Είχαν αρχίσει οι εργασίες των εργοστασίων της ΔΕΗ και του φράγματος Πολυφύτου. Χίλιες καρυδιών καρύδια ήρθαν στην Κοζάνη. Όχι μόνο απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδος αλλά και Γερμανοί, Γάλλοι, Ισπανοί, κτλ. Έπρεπε κάπου να μείνουν.
Τότε άρχισε η άναρχη δόμηση. Οι αντιπαροχές έδινα κι έπαιρναν. Οι πολυκατοικίες φύτρωναν σαν μανιτάρια.

Για να γίνουν πάρτυ έπρεπε να πάρεις άδεια απ’ όλη την πολυκατοικία. Άσε που έπρεπε να έχεις τη μουσική σε χαμηλή ένταση για να μην ενοχλούνται οι γιαγιάδες.

ΟΙ DISCOTHEQUES

Έτσι, ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων μεγαλουπόλεων, άνοιξε η πρώτη disco της Κοζάνης, των αδελφών Παπαβασιλείου που ονομαζόταν (ανορθόγραφα) diskotec “la jeunesse”, στην οδό Παπασιώπη (λίγο πιο πάνω από το Ολύμπιον προς το χαμηλό Αηλιά). Πρώτος DJ ήταν ο Τάκης Μπίσκας. Η υποδοχή των Κοζανιτών στο νέο είδος διασκέδασης ήταν ανεπανάληπτο! Από τις 6 το απόγευμα έως τις 3 μετά τα μεσάνυχτα ήταν φίσκα!

Σύντομα, όμως, άρχισαν τα προβλήματα εξαιτίας του δυνατού ήχου και της φασαρίας του κόσμου. Τα μηχανήματα σφραγίστηκαν ώστε να δουλεύουν στη χαμηλότερη ένταση. Οπότε οι ιδιοκτήτες αναζήτησαν και βρήκαν άλλο μέρος για μετεγκατάσταση.

Βρέθηκε το υπόγειο που υπάρχει κάτω από τον κινηματογράφο «Τιτάνια» εκεί όπου σήμερα λειτουργεί το SM Μασούτης. Εκεί ξαναλειτούργησε μετά από ένα εξάμηνο περίπου.

Ένα χρόνο αργότερα, στο υπόγειο του Ταρτάρα (κάτω από τη Regina και τον «Αρκούδο»), ο Μένιος Πιτένης λειτούργησε τη δεύτερη disco της Κοζάνης : την Ωμέγα η οποία κατόπιν αγοράστηκε από τους : Παναγιώτη Αποστολίδη, Σάκη Μανάτο και Παναγιώτη Σαββίδη και ονομάστηκε Tiffany ’s. DJ ήταν ο Ηλίας Παρδάλης. Άνθρωπος που έγραφε σε εφημερίδες τη μουσική στήλη τους, έκανε εκπομπές ξένης μουσικής στο ραδιοφωνικό σταθμός της Κοζάνης και οργάνωνε συναυλίες. Η Tiffany ’s άφησε εποχή για το επίπεδο της μουσικής της. Βλέπετε οι ιδιοκτήτες της είχαν το δισκάδικο «Studio ΗΧΩ» και είχαν πρόσβαση σε όλες τις νέες κυκλοφορίες ενώ παράλληλα εφοδιάζονταν με δίσκους από το εξωτερικό.

Λίγο αργότερα άνοιξε η «Άδωνις», στην οδό Βαλταδώρων, η «…» δυτικά του Βαλταδωρείου Γυμνασίου.

Τέλος ο κινηματογράφος «Ολύμπιον» μεταμορφώθηκε σε disco «Γαλαξίας», πάλι από τους αδελφούς Παπαβασιλείου με εκπληκτική επιτυχία. Για να φανταστείτε η πίστα της περικλειόταν από πισίνα. Εκεί εμφανίστηκαν όλες οι φίρμες της εποχής. Συγκροτήματα και τραγουδιστές : Πασχάλης, Τζιορντανέλλι, Ελπίδα αλλά και ο Διονυσίου, ο Κόκκωτας και άλλοι πολλοί.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Δυστυχώς οι σπουδές και η εργασία μου στη Θεσσαλονίκη διήρκησαν κάπου οκτώμισι χρόνια συν τη στρατιωτική μου θητεία 11. Έχασα την επαφή μου μέχρι το 1985 περίπου.

Όταν επέστρεψα βρήκα την ΟΖ, το Studio 51, αλλά και τη Bora Bora, την Κοσμοκίνηση αργότερα και άλλα πολλά.

Δυστυχώς δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για να τις γράψω.

(C) giapraki.com και lias([email protected]).

Σχολιάστε αυτό το άρθρο!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

%d bloggers like this: